Pokoe taun iki aku kudu bisa dadi juara, paling ora aku kudu bisa munggah nganti dhuwur, aku isin saben perayaan dina kamardekan sanuli wae diece. Kuwi tekad sawong bocah sing lagi nggoleki pangakon.
Tugiyo mantepake ati lan rencana kanggo ngadhepi lomba panjat pinang sing saben taun dianakne neng desane. Tekad-e wis bulat, isih eling gamblang sing dheweke tampa taun nuli, “lulang item, awak gede sugih kebo, rambut kriting, moso ora menang sih!”, Jare salah siji kanca kala kuwi karo logat jawa sing kental.
Dheweke ora gelem kedaden kuwi kedadean meneh, lara ati rasane, ati Tugiyo kaya di iris-iris. Kepriye ora, wong sing ngece wayah kuwi yaiku wong sing dheweke dhemen. Sawong remaja ngrambut dawa karo esem kaya bulan sabit, becik, Tugiyo ora tau bisa nglalekne esem cilik kuwi.
Wayah iki dheweke ora bakal ngalon kewurungan, dheweke anyak hubungi kanca kanggo nyaipke kondisi awak.
“Gus, agustusan iki kepriye rencana-ne, arep melu lomba apa?”, ucap mubarang sore neng omah Agus.
“panjat pinang lah, aku ta paling seneng lomba iki…”, jawab Agus
“halah… panjat pinang meneh, mengko kalah meneh kayak dhisik, arep neng taruh endi rai iki rip…”, balas Tugiyo ethok-ethok ora berminat.
“eh, enak ae, mung keledai sing ping telu tiba neng lubang den samya….!”, jawab Agus
“pangarah kowe apa…?”, takon Tugiyo bingung
“ping ya iki awake dhewe anggo otak geh, aja nganti kalah meneh. Awake dhewe atur siasat”, ucap Agus mitaya ke sahabatnya.
“ya siasat apa, ta awake dhewe wis pindho kalah…?”, jawab Tugiyo ragu.
“wis, kuwi urusanku, kowe kumpulake wae kanca-kanca awake dhewe, mengko awake dhewe rembug luwih adoh… saiki aku arep adus…!”, jawab Agus karo ninggal Tugiyo dhewe.
Tugiyo manuti kongkonan sahabat sejatine kuwi. Esuk dinane dheweke ngumpulake kanca-kanca liya sing arep melu lomba panjat pinang karo dekne kabeh. Sakwise kelompoke cukup dheweke ngajak dekne kabeh menyang omahe Agus.
Pas dekne kabeh tekan, Agus lagi nglegena dolanan karo gitar kedemenane. Dheweke ora ngelingi menawa kanca-kancane teka.
“woi…. Ana setan liwat…!”, bentak paino
“astaghfirulloh…!”, bengok Agus kaget
“dasar kowe ya, wis sore negen isih ae nglegena dolanan gitar, adus dhisik woi…!” Ucap dodi
“iya kui, ambu-ne kecut nganti tekan irungku!”, tambah Tugiyo
“eh… kowe mrene mung arep ngece aku apa,? kayak ora ana gawean ae! Menehan aku kan wis adus, iki nongkrong karo nunggu bidadari liwat muehehee!”
“hu…!”, bengok dodi, dimas lan raka.
“eh…tumben, kowe mrene rame-an arep apa, mesti arep ngopi gratis ya!”, ucap Agus karo gumuyu cilik kaya jaran.
“enak ae, awake dhewe menyang kene arep rembug masalah lomba sesuk Gus, kepriye iki?”, ucap Tugiyo
“iya, jare Tugiyo kowe nduwe jurus jitu menang lomba?”, kondo dimas
“oh… iya, dadi ngene, supaya ora kalah meneh sesuk yen lomba awake dhewe atur, urutane ora sak-enak wudele dhewe. Paling ngisor sapa, nomor loro sapa lan sateruse!”, ucap Agus nggamblangna.
“ah… ning aku sing neng dhuwur waea…” jawab paino
“ora ngunu no, urutan ditentuke saka dhuwur lan gedhe awak mawa abote awak. Dadi sesuk tugas kowe ngukur dhuwur awak lan mengukur abot awak mu, lagi sakwise kuwi awake dhewe tentoke urutane. Oh iya no, jagakne uga loro cadangan kanggo sing paling ngisor sing awake paling gede lan kuwat!”, ucap Agus nggamblangna.
“oh.. ngunu ya, oke deh yen ngono!”, ucap Tugiyo.
Amarga nyat seneng banget karo lomba kuwi mula deke kabeh ora butuh dikomando meneh. Keesokan dinane dekne kabeh teras mengukur lan menimbang abot awak e dewe-dewe.
Kajaba mengukur awak, Tugiyo uga ribut nggoleki cadangan pandolan kanggo posisi paling ngisor. Awale dheweke kerekasan amarga kancane wis luwih dhisik gabung karo kelompok liya.
Akhire sakwise ngepung desa memoni siji poro siji kancane, Tugiyo mbisakne wong. Sore dinane dekne kabeh bali ngumpul neng omah Agus. Sore kuwi dekne kabeh nentoke posisi urutan wektu lomba. Banjur Agus uga ngelingna kanca-kancane kanggo latian neng omah kanggo jagan.
Seminggu nuli, dekne kabeh mempeng berlatih nganti akhire wayah sing tinunggu teka. Agus lan kelompoke maju meloni lomba panjat pinang neng acara perayaan 17 agustus neng desane.
Pakolehe, tenan neng njaba dugaan, pisan tampil Agus lan kanca-kancane wis bisa menangke lomba kanthi ngentekake kabeh bebungah sing dipasang neng dhuwur. Karo dhemen dekne kabeh banjur mbagi bebungah cilik sing diolehke.
Tugiyo kekanggonan siji jam tangan mungil sing cocok kanggo cah wedok. Eling kedaden taun nuli, ndeleng wedok sing dheweke dhemen dheweke teras mlayu menehake jam kuwi kanggo cewex kesebut. “iki, kado 17-an kanggo kowe…”, ucap Tugiyo karo menutupi awake sing berlumur oli.
“Cie…cie…” saka kadohan kanca-kanca Tugiyo sorak-sorak. Tugiyo mung ngesem, katon gamblang neng raine menawa dheweke puas karo jerih payah sing dilakoke dadine bisa menang lomba.